Дробњаци (Ђурђевдан, Дробњак, хг. I1-P109>FGC22061) су још од свог постанка живјели као горштаци, сточари и војници, чувари граничних области и путева, да би се потом све више почели бавити и поносништвом као и трговином. Они несумњиво слове за једно од најзнаменитијих и највећих српских средњовјековних племена које чињенично и утемељено можемо пратити у немањићкој држави, на територији Старе Херцеговине, од првих деценија XIII вијека, а можда чак и прије тог периода. Стари Дробњаци, које А. Лубурић назива Новљанима, су још у средњем вијеку били уређени као племе, проистекло из изворне, номадско-влашко-војничке родовске заједнице са заједничким мушким претком.
Дробњацима се назива племе, а Дробњаком подручје које то племе насељава. Појам племена указује на организовану заједницу становника који живе на одређеној територији, и који имају заједничке обичаје, језик, вјеру, поријекло, традицију и јаку племенску свијест, дакле одлике које их међусобно повезују у јединствену цјелину, како друштвену тако и територијалну. Племе дјелује као аутономни војнички, политички и економски колектив, у стању да самостално функционише изван било каквог државног уређења. Дробњаци су превасходно настали као влашка патронимична заједница окупљена око заједничког претка (стари Дробњаци), али су се временом ширили и срастали заједно са несродним, усељеничким, братствима. Племе чине његова братства, а братство чини више породица. Братство је облик заједнице у коме су сва домаћинства, односно породице, сродне по крви, дакле имају истог заједничког претка као и крсну славу. Унутрашњост племена је увезана и крвним сродством, насталим удајама и женидбама између његових братственика.
Дробњаци су током читаве историје свог постојања, несумњиво били и остали, не само идентитетско и географско него и духовно, језичко, културолошко, научно, демографско и слободарско језгро, жила куцавица српског рода и земаља. Уз дробњачке јунаке, који у бурним историјским збивањима током вишевјековног периода страдања и борбе за голи опстанак, чувања соптсва и Светосавља, на распећу непријатељских великих сила, остављају упечатљив траг, имамо исто толико присутну и духовну нит, испољену кроз монашења, ктиторства, задужбине, доброчинства, служења, као и значајан број подигнутих и обновљених манастира и цркава. Бројни савремени потомци овог племена су неки и од најзнаменитијих личности попут научника, писаца, свештеника, војвода, академика, историчара, умјетника, трговаца, инжењера, спортиста…
Пресенчани (Ђурђевдан / Илиндан, хг. R1a-Z280>Y87252, огранак разгранат у Ибарском Колашину, од средине XVIII вијека)
Ћетковићи (Ђурђевдан / Никољдан, хг. I2-Y3120>Y441928, огранак разгранат у Шекулару, у Горњем Полимљу, од прве половине XVIII вијека, а потом и посебно присутан у Метохији)
Зековићи (Никољдан, Тушина, хг. R1a-M458>Y289137, огранак разгранат у Дробњаку од почетка XVIII вијека, старином из Куча)
Разни родови (разни мањи усељенички или стариначки родови)